بر اساس گزارش شاخص های ماده ۶۸ قانون برنامه پنجم توسعه که از سوی مرکز آمار ایران انتشار یافته است، ۵۸.۸ درصد هزینه های خانوار روستایی غیر خوراکی است.
به گزارش ایرنا، سهم هزینه های مسکن خانوارهای شهری نشان می دهد، در سال ۱۳۹۳ معادل ۳۳.۴ درصد از هزینه خانوار شهری مربوط به مسکن بود. این میزان در سال ۱۳۸۹ معادل ۳۲.۵۷ درصد بوده است. به عبارتی نزدیک به یک سوم هزینه خانوار صرف مسکن می شود.
نسبت هزینه های خدمات درمانی به کل هزینه های بخش سلامت در سال ۱۳۹۳ برای خانوارها معادل ۵۴.۸ درصد بود. سهم درمان در سبد هزینه خانوار شهری برای سال گفته شده معادل ۳۱.۲۲ درصد بود و این میزان در میان خانوارهای روستایی۱۶.۲۴ درصد گزارش شده است.
ضریب جینی که یکی از شاخص های رفاه اجتماعی محسوب می شود،در مناطق شهری کشور از ۰.۳۸ در سال ۱۳۸۹ به ۰.۳۷ در سال ۱۳۹۴ رسیده است.
برخی از شاخص های رفاهی نظیر تعیین خط فقر بر عهده وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی است که باید به محاسبه این مهم همت کند.
همچنین در این گزارش آمده است:درصد جمعیت زیر خط فقر شدید (تامین حداقل کالری مورد نیاز روزانه) در نقاط شهری در سال ۱۳۸۴ برابر با ۱۰.۹ درصد بود که در سال ۱۳۸۵ به ۱۲.۶ درصد افزایش یافته است.
این شاخص برای سال های پس از ۱۳۸۵ محاسبه نشده است.
نسبت یاد شده در مناطق روستایی در سال های ۱۳۸۴ تا ۱۳۸۵ از ۹.۴ به ۱۱.۴درصد رسیده است(افزایش ۲ درصدی).
محاسبه شاخص های رفاه اجتماعی می تواند نمایی گویا از وضعیت جامعه باشد. این مهم نه تنها توسط یک نهاد بلکه مشارکت برخی از نهادهای رسمی کشور را می طلبد تا بتوان به اطلاعات متقنی دست یافت.
نبود اطلاعات در خصوص شاخص های رفاه اجتماعی می تواند تصوری مبهم از وضعیت رفاهی خانوارها به ما ارایه دهد و نبود این اطلاعات می تواند برنامه ریزان اجتماعی را در تدوین برنامه ها سردرگم کند.
